De Witt

Met een gezapig gangetje rijdt de zilvergrijze Volvo S80 de Moerbeilaan in en stopt voor nummer 122. Dr. de Witt, thuis gewoon Jan, haalt het sleuteltje uit het contact en leunt met een diepe zucht achterover. Wat een dag. Hij sluit zijn ogen en probeert de dag van zich af te laten glijden. Zijn werk mee naar huis nemen is immers iets wat hij liever niet doet. Hij vraagt zich af waarom dit hem zo aangrijpt. Ja verdomme altijd dat conflict met autoriteit, dat heeft hij al sinds zijn jeugd. Maar nu is er meer aan de hand. Het is maar heel zelden voorgekomen dat hij zich niet kon distantiëren maar sjeesus dit is ook niet nogal wat zeg....
“Pap! We gaan eten hoor!” De Witt schrikt op uit zijn gedachten. Zijn zoontje van 8 staat aan de passagiers kant van de wagen. hoe lang zit hij hier al na te denken? Hij stapt uit en loopt met gestrekte armen om de auto.
“Heeee jongen!!!”
“Doe normáál, pap!” reageert het ventje lachend en rent weer naar binnen, op de voet gevolgd door zijn vader. Jan laat zijn jas van zich afvallen en gooit zijn tas in een hoek.
“Es!!! Ik ga eerst even douchen!” Hij springt met enkele treden tegelijk de trap op terwijl er elders uit het huis een vrouwenstem iets mompelt.


De keuken is warm en groot. Esther heeft hoofdpijn. Druk op haar werk, druk in de supermarkt, druk in huis. Straks de kinderen maar eens vroeg naar bed sturen en lekker een filmpje kijken. Welke.... oh ja die ene DVD van Pein&Koraal, verdomme hoe lang heeft ze die al in huis nu? En nog stééds geen tijd gehad om te kijken.
“Ellen!!! Doe die tv uit we gaan eten!!” roept ze vrijwel automatisch terwijl ze borden op tafel zet.
“Maaahaaaaaammm toe nou, ik zit net naar Boulevard te kijken, ze hebben...”
“Nee, NU!!”
Met duidelijke tegenzin komt haar dertien jarige dochter de woonkeuken in.
“Sjeesus, mam als we al die tijd op Pa moeten wachten, kan het nu ook nog wel even wachten.”en ze gaat met een gezicht dat op puberaal onweer staat zitten.
“Jaaaaaaaan!!!!”
“Jaja ik ben er al.” Oh great hij heeft wél tijd om te douchen.
De Witt gaat zitten, het douchen heeft maar weinig geholpen, zijn hoofd loopt nog steeds om.
Zijn vrouw ziet het meteen “Wat is er met jou? “
“Een dag... man wat een dag. We hebben op de afdeling....” Hij breekt zijn zin af en kijkt naar de kinderen. “Nemen jullie je bord maar lekker mee naar de t.v.!” zegt ie. En hoppa weg zijn ze, zo makkelijk is dat. Huhuh je bent een retegoeie psychiater of je bent het niet. Feit is gewoon dat ie zijn verhaal kwijt moet aan zijn beste maatje, die ondertussen een paar paracetamolletjes naar binnen staat te slikken met een glas rode wijn. Hij zou er eigenlijk iets van moeten zeggen aangezien ze ook al Zoloft slikt en... nou ja laat maar.
“jajaja de afdeling, de afdeling, de afdeling.” Moppert zijn vrouw.
“De schrijvers van Pein&Koraal zitten bij ons.”
Nu is de interesse van zijn vrouw gewekt:
“Vertel!!”
“Ja al een paar weken hoor maar....”
“En dat vertel je nu pas??”
“Ja.. het is... Het is niet de bedoeling dat het naar buiten komt, met de pers en alles.”
“Ach mijn god, Jan, alsof ik het aan iemand zou vertellen!”
“Nee natuurlijk niet, schat, maar ik wou mijn werk ook niet mee naar huis nemen.”
“Nou, vertel!”
“Oké. In het begin ging het redelijk goed met ze. Ze zaten de hele dag te schrijven, als ze niet aan elkaar zaten te frunniken of ellenlange zwets gespreken hielden over ‘moeilijkheden’. . Maar goed, ze kwamen natuurlijk niet voor niets bij ons. Ze zijn in de problemen gekomen vanwege een akkefietje tijdens iets wat ze zelf research noemden. De verdere details doen er nu even niet toe. Ze zijn in eerste instantie vrijwillig opgenomen omdat z, volgens hun eigen zeggen, e last van black outs hadden. We hebben afdeling C helemaal afgesloten zodat ze de ruimte hadden. Wat wel direct opviel was dat ze elkaar constant bij de naam van hun personages noemden. Alsof ze in een soort rollenspel zaten. Maar ja je weet nooit hoe creatieve mensen werken natuurlijk. Waar ligt de grens tussen genialiteit en waanzin?”
Zijn vrouw knikt en schenkt nog wat wijn in. Ze wil meer details eigenlijk, persoonlijke dingen. Maar als Jan eenmaal op dreef is kan je m maar beter zijn hele verhaal laten doen.
“Tijdens gesprekken kwamen we erachter dat ze zich totaal identificeerden met hun personages en ze begonnen ook in toenemende mate paranoïde en agressief gedrag te vertonen. Eerst bij vlagen maar daarna steeds vaker. In de stafvergadering is besloten ze vrij stevige medicatie toe te dienen. En toen...”
Jan laat zijn hoofd hangen terwijl hij met zijn ellebogen op de tafel rust en zijn handen door zijn haar woelt.
“Sjeesus Es, ik denk dat we een enorme fout hebben gemaakt. Of nou ja, we, die klootzak van een directeur die alles altijd denkt beter te weten... En ik heb er aanvankelijk mee ingestemd. De situatie was ook onhoudbaar, we moesten iets doen. Maar nu... Ze zijn wél rustiger geworden maar ze herkennen elkaar niet eens meer, laat staan zichzelf. Op een gegeven moment stonden ze op het dak – god mag weten hoe ze daar zijn gekomen en wat er voor verschrikkelijks had kunnen gebeuren - naar elkaar te schreeuwen terwijl ze de zendmast vasthielden. Ze stonden te schreeuwen alsof ze elkaar niet konden verstaan, of ieder in een andere wereld zat. Dat niet alleen, het gevoel alsof er op dat oment meerdere werelden door elkaar heen liepen op één of andere manier. Je kreeg er kippenvel van. Vanaf die tijd ging het helemaal mis “
Zijn vrouw laat haar hand op zijn schouder rusten en probeert iets troostrijks te zeggen..
“Jan, dat is toch maar een fase....” Jan schudt met zijn hoofd.
“Ik ben bang dat er meer aan de hand is. Veel meer. En dat de psychiatrie dat niet kan oplossen. Sterker nog, dat wij meer kwaad dan goed aanrichten.”