...bloed, pus en darmen....

En hij draait zich vliegensvlug om, doet wat salto's, schopt in de lucht tegen iets onzichtbaars, slaat, mept, stompt, schopt nog een paar keer, slaakt een aantal zeer vervaarlijke kreten terwijl hij met een soort ninja zwaard op een duistere wolk inhakt en dan...
"Heee wacht eens even dat zijn helemaal geen gee...." maar Koraal maakt haar zin niet af. Dat is meestal zo als het echt spannend is heb je gewoon helemaal geen tijd meer om je zinnen af te maken.
Het huis van de achthonderdenachtentachtig geesten is nu zichtbaar, het ziet er prachtig uit in het onheilspellende licht van hun MULT-COOL-BigLaserShine 2006 . Het heeft wel iets van zo’n typisch Stephen King spookhuisje, met torentjes en veranderende gangen en roestige scharnieren in de deuren, krakende vloerdelen en ‘dingen’ die onverwacht in donkere hoekjes bewegen Zo’n huis waar de onheilspellende dampen van afslaan en waarvan je helemaal niet wil weten wat er zich allemaal afspeelt maar waarvoor je toch op het puntje van je stoel gaat zitten om het allemaal eens haarfijn te volgen.
Koraal heeft haar zin nog steeds niet afgemaakt maar ze ziet iets, ze kijkt naar iets. Pein begint ondertussen weer op kleur te komen en hij ziet het ook. Dat wil zeggen hij ziet dat Koraal iets ziet maar wat?
“HaaaaaaiiiiiiHAAh!!” kreet ze en ze pakt zo’n wezen, dat nu ook ineens zichtbaar is geworden voor de kijbuislezer, bij de kraag. Nee kraag kan je het niet noemen, raar slijmerig wezen met holle oogkassen waar wormen in krioelen en een vertrokken grimas waar het vlees om zijn lippen voor een groot deel is verdwenen, aangevreten door de immer medogenloze tijd. Ze grijpt 'm bij zijn wegrottende nekvel waar haar vingers wegglijden in zijn slijmerig vlees tot ze zijn wervelkolom voelt en slaat hem met kracht tegen de muur van de grote poort met smeedijzeren hekken die de toegang vormt naar het huis. Splatch! Zijn schedel kraakt, een spray van bloed schiet omhoog als een fontein, wat spettertjes op de camera. Het wezen zakt langzaam naar beneden, zijn hersens die door de klap uit zijn kop zijn geschoten, plakken een moment aan de asgrijze muur. Dan druipen ze langzaam met een smakkend geluid naar beneden, een spoor van bloed en pus achterlatende.
“Dat zijn dus helemaal geen geesten hè!”Doet Koraal nu haar zin afmaken. “Bloed, pus, hersens...dat zijn géén geesten.” Zegt ze nogmaals beslist en ze denkt Zo boven zo beneden Zo binnen zo buiten...er is bloed in mij laat er bloed om mij heen zijn. En ze pakt nog zo’n wezen, bij de keel nu, zijn adamsappel verpulvert onder haar greep tot een slijmerige sponzige substantie. Hij spartelt en schopt, tevergeefs. Ze ramt hem in het smeetijzeren hek waarvan een roestige punt door zijn buik steekt die openscheurt. Darmen, meters bloederige darmen puilen naar buiten en zakken langzaam als dode slangen langs zijn benen. Het wezen schokt en piept, maakt een laatste spastische beweging en hangt dan levenloos aan het hek.

Nee dat zijn geen geesten dat zijn....god bewaar me..... dat zijn wachters op de drempel! Als de wachters voor de hellepoort als je de duisterste nacht van je ziel betreedt. De diepste en goorste, meest onverkwikkelijke inhoud van je onderbewustzijn, je eigen persoonlijke hel. Want vraag je af; waar zijn onze fameuze psychiaters belandt? Waar bevinden ze zich nu werkelijk?
Ze lopen door het hek over het overwoekerde zompige pad richting het huis. Een huis waarvan je weet, ja duidelijk voelt in ieder vezel van je lichaam dat jet kosten wat kost moet vermijden. Een plaats waarbij iets in je schreeuwt; Ga terug! Ren weg, nu het nog kan! Ja zelfs onze onverschrokken helden voelen nu het kippenvel over hun rug dansen, koude onzichtbare vingers die hun hart lijken samen te knijpen. Maar ze gaan door, natuurlijk gaan ze door ook al is het tegen beter weten in, ook al zou ieder weldenkend mens maken dat ie weg komt. Ze lopen stap voor zekere stap richting het huis dat leeft, dat ademt...