G E V A A R

Goed, Pein kijkt geschrokken naar het bericht dat Koraal heeft opgeschreven.
Hij deinst achteruit. Gutteguttegut, nou ja...ach... dat heb je wel eens.
“Eeeh deuh....euh...da.... zw...dus de euh..jaaa...goh..ik euh Lekker weertje wel vandaag eigenlijk en euh... ik was nog even ergens...dingen enzo...dus euh....” Er komt geen zinnig woord meer uit. Meestal gebeurt dat alleen buiten beeld. De camera mensen kennen dit gedrag wel van de momenten dat de camera’s even uitstaan. Ze zien hem dan allemaal schijnbewegingen en nutteloze manoeuvres maken terwijl ie loopt te mompelen en zelf waarschijnlijk ook niet weet waar het over gaat allemaal. Aanvankelijk dacht vooral de dame van de catering nog dat hij dan zijn tekst uit het hoofd aan het leren was of dat het ging om diepzinnige gedachten waar zij eenvoudig niet het verstand voor had om het te begrijpen. Ze is wel eens op hem afgestapt, een broodje halfom in de hand want dat lust ie graag, om eens te kijken wat daar nou achter zat. Maar ze raakte verstrikt in een web van dubbele bodems, verborgen agenda’s, vaagheden en ontwijkende antwoorden. Toen ze schouderophalend weg liep om Koraal een broodje gerookte zalm met dillesaus te brengen, daar houdt Koraal nu eenmaal van, hoorde ze hem nog mompelen. ‘Laat maar’ zei Koraal toen ze de vragende blik in de ogen van de cateringdame opving. ‘sommige mensen kunnen gewoon niet op een directe manier communiceren omdat hetgeen ze werkelijk te zeggen hebben waarschijnlijk te kut voor woorden is.’
Maar zoals gezegd vonden deze dingen tot nu toe alleen buiten beeld plaats, niet op de set en met draaiende camera’s, aandachtige geluidsmannen en ingespannen spotters. En al zeker niet met de kijkers er bovenop. De regisseur wacht nog even met ingrijpen, hij houdt het graag spontaan en wie weet.... wie weet wat er nog uit komt als ze gaan improviseren. Want dat dit allemaal niet in het script staat is wel duidelijk.

Pein staat op en gaat weer zitten, schuift met het papiertje en staat dan weer op. Hij kijkt Koraal kort aan, wendt dan snel zijn blik weer af en zegt terwijl hij weer gaat zitten:
“Best aardig uitzicht hier, ik krijg er dorst van”
Koraal staat net op het punt er op in te gaan als ze zich bedenkt. Het ging namelijk helemaal niet om het uitzicht. Ze schuift het papiertje met de Morse code naar zich toe en kijkt er aandachtig naar. Nu wil het dat Koraal enige tijd in een special task unit heeft gezeten, een zwaar bewapend, uitermate scherp en zeer goed getraind elite team van de Universele Macht. Kortweg een U.M. special force agent. Morse werd destijds nog wel eens gebruikt, hoewel niet officieel. Het is een tijdje terug maar het meeste herinnert ze zich nog wel. Ze doet het hardop zodat Pein mee kan genieten, mocht ie daar interesse in hebben, wat op dit moment niet echt het geval lijkt te zijn.
“Eens even kijken lang-lang-kort G ... en dan ... E V A A R. Verdomme zie je wel! Dit moet van Merlijn zijn! (ooit Mel maar daar had Pein een probleem mee dus nu heet ie Mr. X) , Hij wil ons waarschuwen, dat kan niet anders!” Roept ze uit en gaat dan verder.
“R E P A R E E R
C O M P U T E R
S N E L “
Plotseling Staat Koraal op. Er is geen tijd te verliezen! Ze loopt door de bar naar deur. Sitra de magische witte kat loopt achter haar aan en als Koraal door de deur naar buiten stapt, glipt Sitra mee. En Pein? Die zit aan zijn tafeltje te mompelen, gaat wel weer over, of niet.
Eenmaal buiten haalt Koraal een paar keer diep adem. Heerlijk die frisse lucht, heerlijk ook om die beklemmende sfeer in de bar achter zich te laten. Een moment moeten haar ogen aan het donker wennen. Sitra loopt voor haar uit, staart in een sierlijke krul omhoog. Vreemd ineens zo’n magische witte kat, dat zal vast wel een doel hebben. Ze besluit achter het beest aan te lopen, het lijkt immers recht ergens op af te lopen. En katten hebben nu eenmaal vaak een scherpe intuïtie, zeker als ze ook nog eens magisch zijn natuurlijk.
Dan ziet ze in de verte een figuur, eerst denkt ze nog dat het gezichtsbedrog is, maar dan begint de figuur op haar af te lopen. Als ze elkaar op enkele meters genaderd zijn begint hij te spreken.
“Je herkent me niet hè? “ Koraal heeft een vreemde gewaarwording, ergens komt deze man haar bekent voor maar ergens ook weer niet. Zo iemand, dat had ze zeker onthouden, ze speurt haar gedachten af. Ze staat nu vlak voor hem. Een lange man in de kracht van zijn leven met lang in een staart gebonden golvend bruin haar, intelligente gelaatstrekken, een prachtig scherpe neus en diepbruine ogen. Hij draagt een zwart strak shirt onder zijn Nonchelant openhangende Italiaanse maatpak. Koraal laat haar ogen een kort moment over zijn gespierde lichaam glijden.
“Nee, ik herken je niet. Ik zou je moeten herkennen maar...”
De man glimlacht
“Ik ben het, Merlijn!”
“Merlijn?”
“Ja echt, ik heb me getransformeerd en heet tegenwoordig Mr.X, maar zeg jij maar gewoon Mel hoor.”
“Sjeesus Mel, wat ben ik blij je te zien!”en Koraal valt hem in de armen (jaja een dergelijke gelegenheid moet je waarnemen hè en Pein is er toch even niet. En verdorie wat ruikt die oude tovenaar lekker nou ie weer nieuw is zeg.)
“Waar is Pein?”
Koraal haalt haar schouders op
“Oh die zit daar nog binnen... Mischien later...”en ze maakt een vage beweging met haar arm richting het mysterieuze etablissement waar ze de mompelende Pein achtergelaten heeft.
Mr. X (Mel voor vrienden) fronst zijn wenkbrauwen en kijkt Koraal doordringend aan, maar hij besluit niet door te vragen en strijkt in plaats daarvan de haren uit haar gezicht..
“Ik heb nog wel een elastiekje voor je... met al die wind hier.”
Terwijl Koraal haar goudblonde lokken in een staart bindt, bekijkt ze Mel nog eens goed. Nu ziet ze inderdaad wat trekjes van Merlijn, ja nu ze het weet....
“Wat nu?”
Mel steekt zijn hand uit:
“We moeten voortmaken, kom....”