...een symbool bezegelt met bloed....

“Op naar het huis van de 888 geesten!” zegt Koraal opgewekt
“Iiiiiiihaaaaa, we zullen ze eens mores leren!”
“ha ha ha geesten....... Alsof we dat geloven.....geesten zijn altijd mensen of het anders ooit geweest”
“Weet je nog?” Vraagt Pein en Koraal knikt gretig, natuurlijk weet ze het nog.
Het symbool. Hun symbool.

Onder de Eikenboom waar Peintje en Koraaltje doktertje en oorlogje speelden staat een klein tentje. In het tentje liggen Peintje en Koraaltje diep onder de dekens weggedoken met een zaklantaarn. Ze vertellen elkaar spookverhalen over enge beesten, dood en verderf. Daar worden ze nu eenmaal rustig van. Tja sommige mensen denken aan wazige shit zoals wolkjes, bloemetjes of schaapjes, maar dergelijks kan de kleine Pein en Koraal alleen maar irriteren. Het is immers niet realistisch, dat weten ze maar al te goed. Want hoe komen ze in dat tentje? Waarom zitten ze steeds maar weer onder die eikenboom? Hebben ze geen huis?
Op zeer jonge leeftijd hadden ze al zo een hoog IQ dat ze, zoals de trouwe lezer al weet, gecompliceerde hersenoperaties uitvoerden. Eerst op dieren, later op schoolvriendjes en tenslotte op hun beider ouders. Toegegeven er ging in het begin nog wel eens mis en het kan best dat de experimenten die ze uitvoerden, veelal zonder verdoving om de effecten beter te kunnen bestuderen, gewaagd waren te noemen. Nu is het helaas zo dat dergelijks vroeger in sommige landen verboden was bij de wet. Gezien hun zeer prille leeftijd en het wegvallen van de ouders van zowel Pein als Koraal werden Peintje en Koraaltje ter observatie opgenomen in het instituut van Dr. Bulderdoorn. Daar werden ze onderworpen aan hele series experimenten waar ze veel aan hebben gehad. Zo werden ze eens ingespoten met een chemische substantie die ervoor zorgde dat ze alles konden voelen wat de ander voelde. Gaf Peintje Koraal een schop tegen de schenen dan verging hij van de pijn in zijn eigen scheenbeen. Beet Koraaltje Pein in de nek dan voelde ze direct een stekende pijn in haar eigen nek. Zo waren er nog veel meer boeiende en leerzame experimenten waar we misschien later nog op terugkomen. Maar na enige tijd waren ze niet boeiend genoeg meer voor de kleine Pein en Koraal en verlieten ze, na zelf nog wat experimenten op het personeel uitgevoerd te hebben, met enige haast het instituut. En zo kwam het dat ze hun kamp opsloegen onder de machtige oude eikenboom en daar gezellig tegen elkaar aan verhaaltjes lagen te vertellen.
Op die prachtige koude winternacht sloten ze ook een pact, bezegelt met hun eigen bloed. Beiden sneden met een scherp mes een alchemistisch symbool in elkaars arm, drukten de armen tegen elkaar aan zodat het bloed zich vermengde en spraken plechtig de woorden: “Oost west, tyfus pest.”

En nu, vele jaren later, spreken ze precies die woorden weer uit terwijl ze het huis van de 888 geesten naderen.
“Oost west, tyfus pest!” zeggen ze plechtig terwijl ze de littekens op hun arm tegen elkaar aanhouden. Ze kijken nog eens naar het symbool op hun beider armen en weten beter dan ooit dat ze onoverwinnelijk zijn. En geesten, beste mensen? Die zijn nooit wat ze lijken te zijn.