therapeutische confrontatie
Het digitale klokje boven de metalen archief kast springt op 4:44:44 PM
“Huh huh huh huh” Doet Pein
Er gaat een zoemertje en Dr. De Witt kijkt een moment geïrriteerd naar de grote spiegel die de rechtermuur van de spreekkamer siert, staat dan op en zegt met een knikje richting zijn patiënten op de bank; “Excuseert u mij, ik ben zo terug.”
“Hmmm. Hmmm-mmm-mmm” Doet Koraal en Pein wiegt zichzelf een beetje heen en weer.
Dr, de Witt sluit de deur achter zich en begeeft zich naar de naastgelegen ruimte waar een heel team hoogopgeleide psychiaters en psychologen vanachter de spiegel zat mee te genieten. Het is dan ook een unicum om twee patiënten te treffen met exact dezelfde psychose. Zelfs de directeur van de inrichting is aanwezig en dat laat ie merken ook.
“Wat haalt u zich in Godsnaam in het hoofd De Witt om met deze patiënten mee te praten, zogenaamd wat er allemaal in de dossiers staat en wat ze uitgespookt hebben!”
-“Het is mijn methode om met psychotische patiënten op deze manier....”
“Dat kan me niet schelen! Je werkt hier volgens ONZE methoden!” Buldert de directeur verder.
-“Ik probeer ze alleen maar te bereiken, zoals u weet ben ik een specialist in mijn vakgebied en heb altijd goede resultaten....”
“Waar hebben we het in de stafvergadering nu over gehad? Deze mensen wéten niet eens meer wie ze zijn! Zelfconfrontatie, dáár moet u aan werken en niet aan die zogenaamde methode!”
-“Ik denk toch zeker dat de medicatie voor een deel debet is aan hun slechte zelfidentificatie.”
“Over die medicatie kunnen we het in de volgende stafvergadering hebben. U gaat nu terug naar uw patiënten en ik wil resultaten zien. En géén meepraterij met al die verzinsels van ze over heldendom en ufo’s en een gast die Merlijn heet. Ik herhaal: géén bevestigingen van hun psychose!”
Dr, de Witt, die weet wanneer hij beter zijn mond kan houden en wanneer niet, doet er het zwijgen toe en keert terug naar zijn spreekkamer waar hij zijn patiënten nog keurig op de bank aantreft. Het zit hem absoluut dwars dat hij zijn eigen, in veel gevallen bijzonder succesvolle, methode niet kan toepassen. Bij schrijvers nota bene! Dan is het toch juist zaak een subtielere behandelmethode te hanteren oten einde in hun rijke geest door te dringen. Maar hij neemt zich voor dit bij een volgende zitting, die zonder supervisie plaats vindt, alsnog te doen. Patiënten en wat goed voor hen is staan bij hem immers op de eerste plaats. Nu zal hij zich dan aanpassen, alleen nu.
Hij neemt weer plaats op de stoel tegenover het stel, verschuift het brilletje op zijn neus iets en kijkt hen doordringend aan.
“Kunt u mij zeggen wat u naam is?”vraagt hij met een geduldige stem.
“huhhuh huh FUCK! Huhhh” Zegt de man die zich eerder Pein noemde. En de vrouw die zich Koraal noemde zwijgt.
Dan houdt de arts hen beide een foto voor.
“Weet u wie dit zijn?”
“Neejeeeeeeheeeeee nee nee NEE!” roept Koraal. En Pein zet bij:
“NEEneeneeneeneeNEE niet nee!” en hij schudt wild met zijn hoofd.
“U heeft deze mensen nooit eerder gezien?” vraagt De Witt nog eens, die zelf een dergelijke therapeutische confrontatie in dit stadium van de behandeling verafschuwd.
“NEEEEJ NOOOOIT NEE NEE NEE NEE NEE!!!” gilt Koraal die haar hoofd afwendt.
Pein begint te spartelen en schoppen in zijn dwangbuis en schreeuwt: “FUCK! NEE! FUCK! NEE! NEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!! NOOIT! NIET! NEE! NIET GEZIEN, niet gezien niet gezien, niet niet neeneeneeneeneeneeneeee” het schuim staat hem op de bek.
“Bloknootje, bloknootje, pen, bloknootje, bloknootje, bloknootje.”Murmelt Koraal die van de bank gevallen is terwijl haar ogen in de kassen rollen en wegdraaien.
Dr. de Witt kijkt met een veelzeggende blik (die zo veel wil zeggen als: zie je wel dat mijn methode beter is) naar de grote spiegel aan de wand waarachter zijn meerderen toekijken.. Maar toch pakt hij een kleine handspiegel voor de volgende fase. Dan bedenkt hij zich. Zijn patiënten zijn nu te zeer van streek, op deze manier zal hij ze nooit kunnen bereiken. Laat die directeur maar kletsen. Hij wijst demonstratief naar de digitale klok boven de archief kast en drukt vervolgens op een knopje. Enkele broeders komen binnen met weer een spuitje in de hand.
De sessie voor vandaag zit erop. Morgen is er weer een dag.
--------------------------
Odette en Sylvia zitten in de kantine, schoonmaken in een psychiatrische inrichting is geen licht werk dus een snack aan het einde van de werkdag gaat er wel in. Het is trouwens gewoon gezellig om nog even te zitten kletsen, over de jaren heen zijn ze vriendinnen geworden. Odette prikt wat in een huzarenslaatje terwijl Sylvia een hamburger naar binnen propt en zegt opgewonden:
“Heb je het gehoord?”
“Whaap?” zegt Syl met volle mond.
“Van die schrijvers! Ze zitten hier!”
“Huh?” een schijfje augurk ontsnapt haar mondhoek
“Je weet wel...”
Odette buigt voorover en pakt haar tuinslangenleren handtas waar ze een beduimelt boek uit haalt. ‘Verken je innerlijke Koraal’ door Pein & Koraal.
“Heb ik veel aan gehad hoor.” knikt Odette terwijl ze haar lange haar, dat ze net zo draagt als Koraal, naar achteren schudt en het boek omdraait zodat een foto van de schrijvers zichtbaar wordt. Nu heeft ze de volle aandacht van Syl die achteloos met de rug van haar hand wat mayonaise uitsmeert over haar wang
“ooooohhhhw die! Jaaaaaa! Ik heb die film gezien Pein&Koraal II, of was het nou drie.... Zitten ze hier? Echt?”
Odette knikt stellig “Ik heb ze gezien, je herkent ze bijna niet hoor, van die foto enzo.” Ze stopt haar het boek dat ze altijd overal mee naar toe neemt weer snel terug in haar tas en terwijl haar vriendin haar met grote ogen aankijkt vervolgd ze:
“Ik heb nog geprobeerd m’n boek gesigneerd te krijgen...”
“Sjeesus ja natuurlijk, wat een buitenkansje!! En??” Onderbreekt Syl haar.
“Nee joh, je komt er niet bij, hele afdeling is afgesloten, extra bewaking de hele rambam. Ik hoorde.... “ Odette buigt zich nu naar haar vriendin toe en gaat over op fluistertoon “...dat ze helemaal platgespoten worden, in een dwangbuis, totaal de weg kwijt....”
“Ooohhh wat errugggg” zegt ze op de licht verlustigde toon die mensen die maar weinig bereikt hebben in het leven bezigen als beroemdheden in de problemen zitten.
Odette knikt driftig en ze verorberen met smaak de rest van hun maaltijd.
----------------------------------------------
“Huh huh huh huh” Doet Pein
Er gaat een zoemertje en Dr. De Witt kijkt een moment geïrriteerd naar de grote spiegel die de rechtermuur van de spreekkamer siert, staat dan op en zegt met een knikje richting zijn patiënten op de bank; “Excuseert u mij, ik ben zo terug.”
“Hmmm. Hmmm-mmm-mmm” Doet Koraal en Pein wiegt zichzelf een beetje heen en weer.
Dr, de Witt sluit de deur achter zich en begeeft zich naar de naastgelegen ruimte waar een heel team hoogopgeleide psychiaters en psychologen vanachter de spiegel zat mee te genieten. Het is dan ook een unicum om twee patiënten te treffen met exact dezelfde psychose. Zelfs de directeur van de inrichting is aanwezig en dat laat ie merken ook.
“Wat haalt u zich in Godsnaam in het hoofd De Witt om met deze patiënten mee te praten, zogenaamd wat er allemaal in de dossiers staat en wat ze uitgespookt hebben!”
-“Het is mijn methode om met psychotische patiënten op deze manier....”
“Dat kan me niet schelen! Je werkt hier volgens ONZE methoden!” Buldert de directeur verder.
-“Ik probeer ze alleen maar te bereiken, zoals u weet ben ik een specialist in mijn vakgebied en heb altijd goede resultaten....”
“Waar hebben we het in de stafvergadering nu over gehad? Deze mensen wéten niet eens meer wie ze zijn! Zelfconfrontatie, dáár moet u aan werken en niet aan die zogenaamde methode!”
-“Ik denk toch zeker dat de medicatie voor een deel debet is aan hun slechte zelfidentificatie.”
“Over die medicatie kunnen we het in de volgende stafvergadering hebben. U gaat nu terug naar uw patiënten en ik wil resultaten zien. En géén meepraterij met al die verzinsels van ze over heldendom en ufo’s en een gast die Merlijn heet. Ik herhaal: géén bevestigingen van hun psychose!”
Dr, de Witt, die weet wanneer hij beter zijn mond kan houden en wanneer niet, doet er het zwijgen toe en keert terug naar zijn spreekkamer waar hij zijn patiënten nog keurig op de bank aantreft. Het zit hem absoluut dwars dat hij zijn eigen, in veel gevallen bijzonder succesvolle, methode niet kan toepassen. Bij schrijvers nota bene! Dan is het toch juist zaak een subtielere behandelmethode te hanteren oten einde in hun rijke geest door te dringen. Maar hij neemt zich voor dit bij een volgende zitting, die zonder supervisie plaats vindt, alsnog te doen. Patiënten en wat goed voor hen is staan bij hem immers op de eerste plaats. Nu zal hij zich dan aanpassen, alleen nu.
Hij neemt weer plaats op de stoel tegenover het stel, verschuift het brilletje op zijn neus iets en kijkt hen doordringend aan.
“Kunt u mij zeggen wat u naam is?”vraagt hij met een geduldige stem.
“huhhuh huh FUCK! Huhhh” Zegt de man die zich eerder Pein noemde. En de vrouw die zich Koraal noemde zwijgt.
Dan houdt de arts hen beide een foto voor.
“Weet u wie dit zijn?”
“Neejeeeeeeheeeeee nee nee NEE!” roept Koraal. En Pein zet bij:
“NEEneeneeneeneeNEE niet nee!” en hij schudt wild met zijn hoofd.
“U heeft deze mensen nooit eerder gezien?” vraagt De Witt nog eens, die zelf een dergelijke therapeutische confrontatie in dit stadium van de behandeling verafschuwd.
“NEEEEJ NOOOOIT NEE NEE NEE NEE NEE!!!” gilt Koraal die haar hoofd afwendt.
Pein begint te spartelen en schoppen in zijn dwangbuis en schreeuwt: “FUCK! NEE! FUCK! NEE! NEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!! NOOIT! NIET! NEE! NIET GEZIEN, niet gezien niet gezien, niet niet neeneeneeneeneeneeneeee” het schuim staat hem op de bek.
“Bloknootje, bloknootje, pen, bloknootje, bloknootje, bloknootje.”Murmelt Koraal die van de bank gevallen is terwijl haar ogen in de kassen rollen en wegdraaien.
Dr. de Witt kijkt met een veelzeggende blik (die zo veel wil zeggen als: zie je wel dat mijn methode beter is) naar de grote spiegel aan de wand waarachter zijn meerderen toekijken.. Maar toch pakt hij een kleine handspiegel voor de volgende fase. Dan bedenkt hij zich. Zijn patiënten zijn nu te zeer van streek, op deze manier zal hij ze nooit kunnen bereiken. Laat die directeur maar kletsen. Hij wijst demonstratief naar de digitale klok boven de archief kast en drukt vervolgens op een knopje. Enkele broeders komen binnen met weer een spuitje in de hand.
De sessie voor vandaag zit erop. Morgen is er weer een dag.
--------------------------
Odette en Sylvia zitten in de kantine, schoonmaken in een psychiatrische inrichting is geen licht werk dus een snack aan het einde van de werkdag gaat er wel in. Het is trouwens gewoon gezellig om nog even te zitten kletsen, over de jaren heen zijn ze vriendinnen geworden. Odette prikt wat in een huzarenslaatje terwijl Sylvia een hamburger naar binnen propt en zegt opgewonden:
“Heb je het gehoord?”
“Whaap?” zegt Syl met volle mond.
“Van die schrijvers! Ze zitten hier!”
“Huh?” een schijfje augurk ontsnapt haar mondhoek
“Je weet wel...”
Odette buigt voorover en pakt haar tuinslangenleren handtas waar ze een beduimelt boek uit haalt. ‘Verken je innerlijke Koraal’ door Pein & Koraal.
“Heb ik veel aan gehad hoor.” knikt Odette terwijl ze haar lange haar, dat ze net zo draagt als Koraal, naar achteren schudt en het boek omdraait zodat een foto van de schrijvers zichtbaar wordt. Nu heeft ze de volle aandacht van Syl die achteloos met de rug van haar hand wat mayonaise uitsmeert over haar wang
“ooooohhhhw die! Jaaaaaa! Ik heb die film gezien Pein&Koraal II, of was het nou drie.... Zitten ze hier? Echt?”
Odette knikt stellig “Ik heb ze gezien, je herkent ze bijna niet hoor, van die foto enzo.” Ze stopt haar het boek dat ze altijd overal mee naar toe neemt weer snel terug in haar tas en terwijl haar vriendin haar met grote ogen aankijkt vervolgd ze:
“Ik heb nog geprobeerd m’n boek gesigneerd te krijgen...”
“Sjeesus ja natuurlijk, wat een buitenkansje!! En??” Onderbreekt Syl haar.
“Nee joh, je komt er niet bij, hele afdeling is afgesloten, extra bewaking de hele rambam. Ik hoorde.... “ Odette buigt zich nu naar haar vriendin toe en gaat over op fluistertoon “...dat ze helemaal platgespoten worden, in een dwangbuis, totaal de weg kwijt....”
“Ooohhh wat errugggg” zegt ze op de licht verlustigde toon die mensen die maar weinig bereikt hebben in het leven bezigen als beroemdheden in de problemen zitten.
Odette knikt driftig en ze verorberen met smaak de rest van hun maaltijd.
----------------------------------------------
posted by Prof. Dr. Koraal @ zaterdag, januari 13, 2007
