Cimétiere de Montparnasse

Mel loopt met stevige tred door Rue du Commandant Mouchotte In zijn hand het metalen met zwart leer beklede koffertje dat middels een ketting aan zijn pols vast zit. Geen van de voorbijgangers ziet naar hem om, behalve misschien een enkele jonge vrouw die zich omdraait met een bewonderende blik op zijn brede rug en het lange golvende diepbruine haar dat samengebonden in een staart op zijn schouders danst. Niemand kan vermoeden dat dit de man is die ooit honderden jaren lang Merlijn was, niemand kan vermoeden dat de inhoud van zijn koffer de wereld kan maken of breken.
Hij heeft net het vier sterren hotel Le Méridien Montparnasse verlaten, waar hij van een uitstekende nachtrust heeft genoten. Vlak voordat de zon op ging was hij wakker geworden met een duidelijk beeld voor ogen. Enige uren had hij bij het open raam zitten mediteren terwijl om hem heen Parijs ontwaakte. Enkele jonge vrouwen, die aan de overkant in alle vroegte een kantoor schoonmaakten, hadden een tijdje giebelend staan kijken naar die aantrekkelijke man die met ontbloot bovenlijf zo stil bij het raam zat. Maar Mel bevond zich in een diepe trance waar hij pas rond half acht uitkwam. Hij wist beter dan ooit wat hem te doen stond en na een uitgebreid ontbijt ging hij op pad.

Hij loopt richting Place de Catalogne en slaat daar links af richting Cimétiere de Montparnasse, de laatste rustplaats van onder andere Charles Baudelaire en Jean-Paul Sartre. Rustig loopt hij de begraafplaats op, kijkt kort rond en lijkt dan exact te weten welke kant hij op moet.




Bij een oude grafzerk staat hij een moment stil. Zijn lippen bewegen terwijl hij iets lijkt te mompelen. We staan net te ver weg om hem te verstaan. En als we het konden verstaan zouden we het nog niet begrijpen; het is een oude heilige taal die hij spreekt. Wat doet hij hier? Betreft het hier mysterieuze ontwikkelingen of heeft hij slechts het graf van een oude vriend bezoch"t? Als hij verder loopt bestuderen we het graf. Het is duidelijk gerestaureerd, maar er is zo op het oog verder niets bijzonders aan te zien.



Dan volgen we Mel. Even verdwijnt hij uit zicht tussen de vele zerken en bomen, dan zien we hem enkele meters verder weer opduiken. Hij pakt iets uit de binnenzak van zijn Italiaanse maatpak dat soepel om zijn brede schouders valt. We zien het een moment glinsteren in de zon. Als hij vervolgens de deur van een oude crypte opent en er binnen gaat begrijpen we dat het een sleutel was.

We kijken over zijn schouder mee. Hij zit gehurkt tussen de beenderen, lijkt iets te zoeken. Zijn handen zweven boven de beenderen, zijn ogen zijn gesloten in concentratie. Dan, zonder ook maar één van de beenderen te bewegen pakt hij er iets tussenuit. Hij opent vervolgens zijn koffer en plaatst het kleine object in de koffer waarna hij deze weer sluit. Zijn handen bewegen zo zeker en snel dat we niet goed kunnen zien wat het is, het zou heel goed één van de kleinere beenderen kunnen zijn.
Het was in ieder geval een klein en met stof overdekt, langwerpig voorwerp. Een koker misschien waarin een eeuwenouden boodschap verborgen zit?

Niet veel later verlaat hij de begraafplaats. Een moment spreekt hij met een voorbijganger, vermoedelijk om de weg te vragen. We zien hem een internet café binnengaan waar hij achter één van de computers plaats neemt. Een heel gewone, aantrekkelijke man die op en woensdagochtend even een uurtje gaat internetten onder het genot van een kopje koffie. Maar de URL die hij intypt is niet zo gewoon, deze bevat zeer wonderlijke parameters. Nee beste mensen, hij logt niet zo maar op internet in, niet het internet dat wij kennen. Maar als de dame die zijn koffie nog eens bij komt schenken een blik over het scherm zou laten gaan, zou ze gewoon een soort spel zien. Een spel dat in een arena plaats vindt. Een arena met 888 geesten.

Terwijl het ontbijt van Mel vecht om in zijn maag te blijven, ziet hij hoe Pein en Koraal kotsmisselijk rondjes draaien in de Arena. Hij is druk in de weer met zijn muis, drukt op enkele knoppen en dan zien we op het beeldscherm dat het draaien is gestopt. Vervolgens klikt hij op het scorebord en typt een tekst in. Een belangrijke boodschap voor onze helden. Een kwestie van leven of dood. Ze moeten het weten over die vinger, ze moeten weten wat ermee te doen anders zullen de hoofdpersonen van dit verhaal binnen het half uur voor altijd ophouden te bestaan. Mel leunt achterover en sluit zijn ogen “Kijk naar het scorebord! Kijk naar het scorebord!” prevelt hij zachtjes, terwijl hij zich op Pein en Koraal concentreert. “Kijk naar het scorebord!”