Een wonderlijk gebeeldhouwde gang
OOST WEST, TYFUS PEST!! schreeuwen ze nog maar eens. En véél harder nog dan de vorige keren, want een beetje wind daar schrikken ze niet voor terug natuurlijk! Dat beetje wind is nu opgelopen tot minstens windkracht 10, dat is een stevig briesje te noemen. Maar fris...... Nee, fris kunnen we het niet noemen.
Koraal zet het kraagje van haar zwarte, enkellange, getailleerde, soepele suède jas omhoog en leunt tegen de krachtige luchtstroom in, haar scherpe neus in de wind. De geur die de krachtige bries met zich mee brengt lijkt duizenden jaren oud te zijn. Het is de geur van ooit en nergens, de geur van vergane beenderen, voorbije feesten en wanhopig verlangen naar licht. Haar jas danst om haar welgevormde lichaam als een geest uit 1001 en 1 nachten. Pein heeft ook zijn niettebetalenzoduur design jas stevig dichtgeritst. Rits, rats, rits, rats, rits, rats...er zitten erg veel ritsen op die jas...rits, rats, rits, rats.
Hun ogen beginnen te wennen aan het duister (met dank aan de multi vision night watch implantaten –nu te verkrijgen op niettebetalenzoduur.nl- een beter zicht dan ooit!)
Voor hen ligt een gang die nog het meest aan een historische mijnschacht doet denken. Ruwe uit rotsen gehouwen stenen muren, hier en daar vochtplekken, druipstenen en mos. Ze stappen over de drempel en lopen enkele meters de gang in. En KLAP! Ook deze deur klapt natuurlijk op spookachtige wijze achter hen dicht.
De wind gaat liggen.
De lucht is ijl.
De stilte overweldigend.
Aan de muren die, zoals ze nu kunnen waarnemen, met organisch gevormde beeldhouwwerken en reliëfs zijn bewerkt, hangen om de paar meter roestige houders die ooit de rustplaats moeten zijn geweest van fakkels. Pein gaat vlak voor één van de muren staan en strijkt met zijn hand over de uitgehouwen vormen in de muur. Gezichten en lichamen, armen en benen vaak op wonderlijke wijze verstrengelt. Taferelen uit lang vervolgen tijden waarvan men eigenlijk niet met zekerheid kan zeggen of ze werkelijk vervolgen zijn, of een patroon vormen dat tot ver in de toekomst zal reiken. Pein en Koraal lopen er langs, staan soms stil, nemen afstand om dan weer dichterbij te kijken naar boeiende details en onverwachte wendingen. Alsof ze een wereldfameus museum bezoeken bestuderen ze bijna ademloos de veelal gecompliceerde lijnen en figuren, die van een wonderlijke maar tevens angstaanjagende schoonheid zijn. Sommige erotisch, sommige godsdienstig, zelfs hele veldslagen zijn uitgebeeld in de koude stenen muren. Soms lijken vormen te bewegen, op te bollen, te verschuiven, zichzelf te vormen. Zo lopen ze tientallen meters door de oude gang. Koraal loopt ondertussen een beetje binnensmonds prevelen.
“Wat loop je toch te mompelen?” vraagt Pein, die nu stil staat en een hand op de schouder van Koraal laat rusten.. Zijn stem klinkt vreemd in deze ruimte, heeft haast iets onwerkelijks maar het sonore stemgeluid waar Koraal praktisch mee is opgegroeid, klinkt haar desondanks als herkenbare muziek in de oren. Dus ze geeft antwoord.
“Ik dacht na over de spreuk die Merlijn noemde. Vooral de vertaling daarvan is eigenlijk wel erg van toepassing op..... alles in het hier en nu. *Daar oorzaak en gevolg samengebonden zijn, als substraat-object, verdwijnen de gevolgen bij het verdwijnen van de oorzaak.* Het lijkt zo simpel, zo voor de hand liggend. En het is exact waar we de laatste tijd mee bezig zijn, niet?”
Pein knikt. Zij zelf leken immers de oorzaak te zijn van het ontwrichten van de wereld en haar geschiedenis. Zij waren diegenen die bij wijze van experiment kopstukken uit de geschiedenis door ruimte en tijd hadden verplaatst . En ook zij zelf waren verantwoordelijk voor het feit dat er geen goed brandalarm zat in hun destijds kersverse instituut, waardoor de groten der aarde, de sluitstenen van de geschiedenis, in vlammen zijn opgegaan. Een onaangenaam gevoel besluipt Pein:
“Zou het beteken dat wij dienen te verdwijnen?”
Koraal denkt een ogenblik na. “Ik denk dat wij al verdwenen zijn op het moment dat we het Grote Niets dat-toch-iets-is zijn ingedoken. Dat onze bestaansvorm is veranderd, dat we de bestaansvorm zoals we die altijd hebben gekend, getransformeerd hebben en zijn ontstegen. Eigenlijk dat we nu nog midden in dat proces zitten.”
Pein laat, voor hij weer het woord neemt, zijn blik wellustig over de wulpse vormen van koraal gaan, die hij zo vaak innig en teder heeft bemint.
“We zien er toch gewoon nog hetzelfde uit... Hoewel...... Ja, er is absoluut een nieuwe dimensie aan ons bestaan toegevoegd wat ons nog grootser, genialer en onoverwinnelijker maakt! En dat zal dus alleen nog maar toenemen!”
Onze beide helden lachen zelfgenoegzaam en vervolgen hun weg. Het gedeelte van de gang waar ze nu in zijn aangekomen is beter onderhouden, de standaards aan de muren vertonen minder roestplekken en in een steeds groter wordend aantal steken fakkels. Fakkels die één voor één op raadselachtige wijze aanfloepen zodra onze helden er bij in de buurt komen, alsof ze de verlichte ideeën van Pein en Koraal willen bevestigen. Zwijgend lopen ze voort.
Ze volgen een bocht en staan dan in een grote ronde, gewelfde ruimte voor een ingewikkeld gangenstelsel. Iedere gang heeft vele deuren van kostbare en uitermate zeldzame houtsoorten.
Koraal haalt het papiertje met de in bloed geschreven code tevoorschijn en ze lezen het nog eens goed door.
Leeuwenbek Knoop
3X links en 2X rechts
Ha Ha uw boze oog gesloten
De bol in het midden
Eerst is het dus zaak de leeuwenbek knoop te vinden. Ze kijken aandachtig rond....
Koraal zet het kraagje van haar zwarte, enkellange, getailleerde, soepele suède jas omhoog en leunt tegen de krachtige luchtstroom in, haar scherpe neus in de wind. De geur die de krachtige bries met zich mee brengt lijkt duizenden jaren oud te zijn. Het is de geur van ooit en nergens, de geur van vergane beenderen, voorbije feesten en wanhopig verlangen naar licht. Haar jas danst om haar welgevormde lichaam als een geest uit 1001 en 1 nachten. Pein heeft ook zijn niettebetalenzoduur design jas stevig dichtgeritst. Rits, rats, rits, rats, rits, rats...er zitten erg veel ritsen op die jas...rits, rats, rits, rats.
Hun ogen beginnen te wennen aan het duister (met dank aan de multi vision night watch implantaten –nu te verkrijgen op niettebetalenzoduur.nl- een beter zicht dan ooit!)
Voor hen ligt een gang die nog het meest aan een historische mijnschacht doet denken. Ruwe uit rotsen gehouwen stenen muren, hier en daar vochtplekken, druipstenen en mos. Ze stappen over de drempel en lopen enkele meters de gang in. En KLAP! Ook deze deur klapt natuurlijk op spookachtige wijze achter hen dicht.
De wind gaat liggen.
De lucht is ijl.
De stilte overweldigend.
Aan de muren die, zoals ze nu kunnen waarnemen, met organisch gevormde beeldhouwwerken en reliëfs zijn bewerkt, hangen om de paar meter roestige houders die ooit de rustplaats moeten zijn geweest van fakkels. Pein gaat vlak voor één van de muren staan en strijkt met zijn hand over de uitgehouwen vormen in de muur. Gezichten en lichamen, armen en benen vaak op wonderlijke wijze verstrengelt. Taferelen uit lang vervolgen tijden waarvan men eigenlijk niet met zekerheid kan zeggen of ze werkelijk vervolgen zijn, of een patroon vormen dat tot ver in de toekomst zal reiken. Pein en Koraal lopen er langs, staan soms stil, nemen afstand om dan weer dichterbij te kijken naar boeiende details en onverwachte wendingen. Alsof ze een wereldfameus museum bezoeken bestuderen ze bijna ademloos de veelal gecompliceerde lijnen en figuren, die van een wonderlijke maar tevens angstaanjagende schoonheid zijn. Sommige erotisch, sommige godsdienstig, zelfs hele veldslagen zijn uitgebeeld in de koude stenen muren. Soms lijken vormen te bewegen, op te bollen, te verschuiven, zichzelf te vormen. Zo lopen ze tientallen meters door de oude gang. Koraal loopt ondertussen een beetje binnensmonds prevelen.
“Wat loop je toch te mompelen?” vraagt Pein, die nu stil staat en een hand op de schouder van Koraal laat rusten.. Zijn stem klinkt vreemd in deze ruimte, heeft haast iets onwerkelijks maar het sonore stemgeluid waar Koraal praktisch mee is opgegroeid, klinkt haar desondanks als herkenbare muziek in de oren. Dus ze geeft antwoord.
“Ik dacht na over de spreuk die Merlijn noemde. Vooral de vertaling daarvan is eigenlijk wel erg van toepassing op..... alles in het hier en nu. *Daar oorzaak en gevolg samengebonden zijn, als substraat-object, verdwijnen de gevolgen bij het verdwijnen van de oorzaak.* Het lijkt zo simpel, zo voor de hand liggend. En het is exact waar we de laatste tijd mee bezig zijn, niet?”
Pein knikt. Zij zelf leken immers de oorzaak te zijn van het ontwrichten van de wereld en haar geschiedenis. Zij waren diegenen die bij wijze van experiment kopstukken uit de geschiedenis door ruimte en tijd hadden verplaatst . En ook zij zelf waren verantwoordelijk voor het feit dat er geen goed brandalarm zat in hun destijds kersverse instituut, waardoor de groten der aarde, de sluitstenen van de geschiedenis, in vlammen zijn opgegaan. Een onaangenaam gevoel besluipt Pein:
“Zou het beteken dat wij dienen te verdwijnen?”
Koraal denkt een ogenblik na. “Ik denk dat wij al verdwenen zijn op het moment dat we het Grote Niets dat-toch-iets-is zijn ingedoken. Dat onze bestaansvorm is veranderd, dat we de bestaansvorm zoals we die altijd hebben gekend, getransformeerd hebben en zijn ontstegen. Eigenlijk dat we nu nog midden in dat proces zitten.”
Pein laat, voor hij weer het woord neemt, zijn blik wellustig over de wulpse vormen van koraal gaan, die hij zo vaak innig en teder heeft bemint.
“We zien er toch gewoon nog hetzelfde uit... Hoewel...... Ja, er is absoluut een nieuwe dimensie aan ons bestaan toegevoegd wat ons nog grootser, genialer en onoverwinnelijker maakt! En dat zal dus alleen nog maar toenemen!”
Onze beide helden lachen zelfgenoegzaam en vervolgen hun weg. Het gedeelte van de gang waar ze nu in zijn aangekomen is beter onderhouden, de standaards aan de muren vertonen minder roestplekken en in een steeds groter wordend aantal steken fakkels. Fakkels die één voor één op raadselachtige wijze aanfloepen zodra onze helden er bij in de buurt komen, alsof ze de verlichte ideeën van Pein en Koraal willen bevestigen. Zwijgend lopen ze voort.
Ze volgen een bocht en staan dan in een grote ronde, gewelfde ruimte voor een ingewikkeld gangenstelsel. Iedere gang heeft vele deuren van kostbare en uitermate zeldzame houtsoorten.
Koraal haalt het papiertje met de in bloed geschreven code tevoorschijn en ze lezen het nog eens goed door.
Leeuwenbek Knoop
3X links en 2X rechts
Ha Ha uw boze oog gesloten
De bol in het midden
Eerst is het dus zaak de leeuwenbek knoop te vinden. Ze kijken aandachtig rond....
posted by Prof. Dr. Koraal @ woensdag, november 01, 2006
