Een wijs besluit?

De zon is maar net boven de horizon. De parkeerplaats van de privé kliniek is nog verlaten.
Dan draait een wagen in de stilte van de vroege ochtend met piepende banden de parkeer plaats op en komt met een schok tot stilstand. Een door slapeloosheid getergd gezicht steekt grimmig boven het stuur uit. De Witt laat zich uit de auto glijden alsof hij overal spierpijn heeft. Hij heeft een beslissing gemaakt. Het zal hem zo’n kop kosten, zijn baan en op zijn minst zijn reputatie en geloofwaardigheid als arts. Heel even maar, tussen het derde en vierde stoplicht op de route van zijn huis naar zijn werk, heeft hij er aan gedacht een collega om advies te vragen. Iedere psychiater heeft bij tijden een sessie met een collega. Hij dacht aan T.S Magnolia, een collega met een bijzondere interesse in de grenswetenschappen. Een vrijmetselaar, iets wat overigens maar weinigen van hem weten. Maar Magnolia zit momenteel in Australië. De gedachte hem te bellen is nog niet geheel vervaagd maar er zijn dingen die eerst moeten gebeuren.
De Witt rekt zich uit en snuift de koele ochtendlucht op waarna hij iets denkbeeldigs van zich afschud. Gedachten over zijn reputatie, twijfel aan zijn eigen geestelijke stabiliteit. Maar diep van binnen die zekerheid, die waanzinnige zekerheid die zo weinig rationele grond lijkt te hebben. Met haastige tred loopt hij over de parkeerplaats en gaat de kliniek binnen.
De nachtportier schrikt op uit een hazenslaapje. Verdorie, hoe lang duurde dat hazenslaapje eigenlijk? Zijn boek ‘Sleutel tot zingeving in een zinloos bestaan’ is op zijn schoot gezakt. Hij knikt naar de arts die binnenkomt en werpt vervolgens een blik op zijn digitale horloge. 05:43, zijn dienst zit er over een dik uur op maar verdorie ze komen vroeg binnen vandaag die hoge pieten. Hij pakt zijn beker koffie, ijskoud, en probeert te achterhalen op welk moment hij is weg gesukkeld. Het nieuws van 04:00 uur op zijn kleine transistor kan hij zich nog vaag herinneren .Dat van vijf uur ook nog? Sjeesus wat zou het, er gebeurt toch nooit wat met al die gedrogeerde rijkeluis psycho’s . Als niemand het maar in de gaten heeft gehad, het is niet de eerste keer, hij kan het zich nu absoluut niet permitteren zijn baan te verliezen. Hij laat zijn blik over de beveligings monitoren glijden. Alles is rustig De nachtportier slaat schouderophalend zijn boek weer open,. In een uur kan hij makkelijk nog twee hoofdstukken lezen.

De Witt heeft amper acht geslagen op de portier, zijn knikje alleen beantwoord met een droog “Morguh” dat klonk alsof hij de hele nacht aan de Whisky had gezeten. Om zich een houding te geven trok hij zijn jas recht en nam zijn tas ferm onder de arm. Zonder zijn tred te vertragen is hij doorgelopen naar de lift, waar hij nu instapt. Boven rent hij haast naar zijn spreekkamer en neemt daar plaats achter de computer. Hij moet het weten, hij moet het doorgronden, hij moet rationele ijkpunten vinden voor de bij kans waanzinnige theorie die zich de afgelopen nacht in zijn hoofd gevormd heeft. Hij maakt verbinding met internet en typt in http://pein-koraal.blogspot.com/
Terwijl zijn ogen over het beeldscherm glijden lijkt al het bloed uit zijn gelaat te stromen, het koude licht van het beeldscherm weerschijnt op zijn lijkbleke gezicht. Hij leest:

De zon is maar net boven de horizon. De parkeerplaats van de privé kliniek is nog verlaten.
Dan draait een wagen in de stilte van de vroege ochtend met piepende banden de parkeerplaats op en komt met een schok tot stilstand. Een door slapeloosheid getergd gezicht steekt grimmig boven het stuur uit. De Witt laat zich uit de auto glijden alsof hij overal spierpijn heeft. Hij heeft een beslissing gemaakt....

“Mijn God....” is alles wat hij uit kan brengen. Met bevende handen pakt hij de telefoon en toetst het netnummer van Australië in. Hij heeft de rennende voetspappen op de gang niet gehoord en plotseling slaat de deur van zijn spreekkamer open. De hand van de witt blijft boven de toetsen van de telefoon zweven zonder dat hij het nummer geheel kan intoetsen en hij kijkt geschrokken op. Een broeder van de speciale afdeling tuimelt haast zijn spreekkamer in en schreeuwt het uit:
“ZE ZIJN WEG!!!!”