Overal.... Of nergens.

“Nee hee heee heee!!” Zit Koraal nog te gillen in de strandtent. Haar krachten zijn geheel teruggekomen van de schrik en ontzetting en ze heeft zich bevrijd van de magnetische laserdraden.
“De vuile kanker bitch! Ik zal d’r!!!”sist ze terwijl ze haar hart voelt breken en haar wereld instort. Maar misschien is er hoop, misschien was het allemaal maar een droom. Misschien was het alleen maar een ontzettend voor de hand liggend en oh zo gemakkelijk geval van gezichtsbedrog? Maar ze is niet gek, ze weet verdomme heel goed wat ze gezien heeft! Maar mijn god.... Pein dood...... dat mag niet gebeuren, dat kán niet gebeurd zijn. Dat is..... Nee, niet aan denken. Ze moet naar hem toe en snel. Ze is niet voor niets een geniale arts, ze kan hem weer in elkaar zetten als het moet. Koraal grijpt Merlijn bij zijn paardenstaart en trekt zijn hoofd met kracht achterover.
“Hoe kom ik zo snel mogelijk terug!!”
Geschrokken kijkt hij haar aan maar zegt niets. Ze duwt hem weg van het controle paneel en stelt de monitors één voor één opnieuw in zodat ze van alle kanten kan zien wat er gebeurd is. De storm is tot een hoogtepunt gekomen, regen en wind slaan woest door de ruimte en geselen haar lichaam. Haar kleren kleven drijfnat om haar huid, haar borsten bewegen snel op en neer door haar gejaagde ademhaling. Slierten haar kleven om haar gezicht, ze bijt op haar lip. Ingespannen zet ze de ene switch na de andere om.
Monitor16 inzoomen,
Monitor 17 dertig graden oostelijk draaien,
Monitor 18 boven aanzicht.
Ondertussen kan ze maar aan één ding denken.... twee dingen eigenlijk. Het eerste is natuurlijk Pein en het tweede wraak nemen op dat kutwijf, de rotkloon..
Monitor 19 zij aanzicht.
“Niet te geloven....” Stamelt ze. Het landschap is leeg, geen man die voorover op de grond ligt met zijn bloederige hersens als een krans rond zijn hoofd, geen lijk, geen Pein. Ook geen kloon van Koraal te bekennen.
“Hoe?”
Merlijn kijkt haar meewarig aan “Hij zal naar het walhalla zijn, het leven na dit leven, het grote niets...” Verzucht hij.
“Ha!”roept Koraal “Het grote niets, dat hebben we eerder meegemaakt, daar heb ik ‘m zo uit!”
Merlijn schudt meewarig zijn hoofd. Wat voor spel speelt deze man eigenlijk werkelijk? Waarom vertelt hij haar niet over de Ctrl-ALT-DEL-Shift-CTRL_ALT move toets?
Koraal voelt zich duizelig, haar ogen zijn glazig, haar lippen bewegen. Ze herhaalt steeds weer hetzelfde woord als een mantra Pein.... Pein..... Pein ..... Pein.... Ondertussen gaan haar vingers razend snel over het toetsenbord. Ze loopt alles na, iedere opname, iedere back up.
“Verdorie Merlijn heb jij de Ctrl-ALT-DEL-Shift-CTRL_ALT move toets gebruikt? Dan kan hij OVERAL zijn!!” en ze geeft ‘m een schop met haar hoge laarzen.
“Of nergens...” vult Merlijn haar woorden aan met een flauw glimlachje en vervolgd “.... en of dat dood of levend is, is nog maar helemaal de vraag. En of ie zich dat realiseert is ook nog de vraag”
“Ach lul!” Koraal is een beetje (Beetje? Beetje? Hugum!!) gepist en spreekt rap en op harde toon verder. “Ik ga zo direct daar staan, daaro op het strand. En wat jij gaat doen is de boel op mij inzoomen en dezelfde toets gebruiken!”
“Maar dan kan je OVERAL terecht komen.....Waarom wacht je niet gewoon? ”
“Wachten? Wat is dat nou weer voor halfzacht gezwets! Ik wacht nooit ergens op, tijdverspilling, geleuter, onzin, no way!”
En ze beent naar buiten waar de woeste golven en striemende regen haar om de oren slaan...