Bijwerkingen?

Ondertussen klampen ons beider helden zich nog aan de antenne vast. Ja zo staan ze al weken, het is triest maar in sommige werelden verloopt de tijd heel anders dan dat de lezer gewend is natuurlijk. Terwijl de lezer oliebollen met champagne stond weg te spoelen en diegene waar men echt van houdt om klokslag twaalf uur geluk wenste met een dikke zoen, stonden ze daar ook zogenaamd samen te zijn. Terwijl de contouren van hun lichamen stukje bij beetje duidelijker werden zat Merlijn maar te vloeken achter zijn computer. En natuurlijk had het paarsverlichte kerstboompje op zijn monitor plaats gemaakt voor een schaaltje oliebollen en gooide hij voor de vorm af en toe een rotje. Hij was druk bezig op een beetje behoorlijke manier te resetten, zonder dat er al te veel data verloren zou gaan. Knopje hier, modificatie daar, register aanpassingen... maar! ” godverdegotvertyfuskankerteringklotekutzooinogisaantoe!”

Pein en Koraal beginnen nu weer een beetje te knetteren en spetteren, alsof hun DNA structuur uit elkaar flikkert, hun beelden vervagen flakkerend.
“Je moet je wel concentreren!”bromt Koraal.
“Tja, de spanning is er een beetje af hè...”Oppert Pein
“De spanning, hoezo?’
“We zijn nu toch samen dus... “
“Samen? Noem jij dit samen?” Sist Koraal en vervolgt
“We hebben verdomme de wereld nog niet gered en het belangrijkste van allemaal; we hebben nog steeds onze kliniek niet en....”
Pein luistert niet echt en probeert wat halfslachtig zijn DNA bij elkaar te houden maar zijn hart lijkt er niet echt in te zitten. Zijn aandacht is elders.
“Hè gotverdomme, dan niet!”Schreeuwt Koraal en laat de antenne plotseling los.
“Koraal!!! Ik wil je niet kwijt, Koraal!!!” maar Peins woorden sterven weg in een ‘maar’
Het licht flitst nog één keer helder op en de laatste deeltjes van Pein en Koraal verdwijnen flakkerend.

....................

Koraal zit op een bank in een egaal verlichte ruimte. Een enkel plantje staat te verpieteren voor een raam waar tralies achter zitten. Op de achtergrond hoort ze een man schreeuwen: “Mamma!!! Mamma!!! Mamma!!!” Dan voetstappen, gerinkel van sleutels en geschuifel, de stem van de man zwakt langzaam af. Tegenover haar zit een oudere man met een brilletje dat op het puntje van zijn neus wiebelt. Hij heeft een dik dossier op zijn schoot waar hij wat in bladert. Als ze naast zich kijkt, ziet ze een man die haar vaag bekend voorkomt. De man die met gebogen hoofd naast haar op de bank zit, beantwoord haar blik. Ze probeert zich te herinneren.... maar het lukt net niet.
De man tegenover hen neemt het woord.
“Zo daar zitten we dan weer. Hoe gaat het nu met u? Hebt u nog bijwerkingen ervaren van de nieuwe medicijnen die we u voorgeschreven hadden?“