Het Elixer van Merlijn

De mensheid die nog zoveel moet ontberen en dus leren. Maar is Merlijn eigenlijk niet te oud en te wijs om zich als een klein kind teleurgesteld te voelen? Hij kijkt naar de beker voor zich op tafel en strijkt nadenkend over zijn witte baard. Nee, teleurgesteld voelt hij zich niet. Waarom zou hij? Zijn Pein en Koraal niet op een queste die hij al generaties lang begeleid? En zou hij, als het moment daar is, zo net op het laatste nippertje om het een beetje spannend te houden natuurlijk, hen niet op de hoogte moeten stellen van hun kwetsbaarheid en het feit dat zijn vinger hen zal verraden bij de geesten van het kwade?
Moe, dat is hij wel. Heeeeel moe. Een moment sluit hij zijn ogen. Oude grijsaard met bleek gelaat, zware schaduwen rond zijn ogen. Ja, het is tijd, hoog tijd. Aan alles komt een eind, niet waar? Dan pakt hij de beker. Een gouden beker met inscripties waarin zich een wonderlijk elixer bevindt.
Nog even gaat hij alles in gedachten na. Is hij niets vergeten? Zijn er geen losse eindjes? De studie kamer is leeg. Alle geschriften, alle wijsheid, alles staat nu keurig en vooral uiterst nauwkeurig op alfabetische volgorde opgeslagen op harde schijven, cd’s en dvd’s. Alles beveiligt middels een ingewikkeld wachtwoord systeem met een veranderlijke code die alleen door de beste cryptologen ontcijferd kan worden. Alles keurig opgeborgen in het metalen met zwart leer beklede en van een cijferslot voorziene koffertje dat aan zijn voeten staat.

Hij draait de wonderlijk fonkelende vloeistof in de beker rond. Ja, het is tijd. Tijd voor een update. Tijd voor de upgrade naar her nieuwe millennium. Hij had het al enige jaren uitgesteld, gehecht als hij was aan zijn oude vorm. Maar ook wetende dat de maan juist dient te staan en de planeten in een driehoeks formatie op de zon moeten staan. Want hoewel de wereld om hem heen met al hun klokken en computers en meet apparaatjes denkt dat het nieuwe millennium al aangebroken is, Merlijn weet beter. Merlijn weet dat deze precies om 00:00 uur vannacht aanvangt. Een klok heeft hij daarvoor niet nodig, het gaat immers om de werkelijke tijd en die weet hij als geen ander. Hij strijkt in diepe concentratie met zijn vingers over de inscriptie van de beker, hij strijkt over het symbool dat ook Pein & Koraal op hun armen hebben staan.

Dan, alsof er ergens een alarmklok afloopt die niemand anders dan Merlijn kan horen, brengt hij de beker naar zijn oude schrale lippen. Hij drinkt de beker leeg. Beste lezer laat de symboliek van deze woorden diep tot u doordringen. Vraag u af waar u ze eerder heeft gehoord en wat hun diepste en ware betekenis is. Hij plaatst de beker terug op het tafeltje en leunt dan weer achterover. Zijn ogen gesloten.

We gaan nu heel dichtbij staan, we kunnen de stoffige geur van de oude man ruiken. We kunnen de wijsheid van eeuwen ruiken en alles tot in het kleinste detail zien. Zijn gelaatskleur lijkt te veranderen. Nee, we zien het nu duidelijk; het lijkt niet alleen te veranderen, zijn gelaatskleur verandert werkelijk! Zijn lichaam schokt een beetje, er staat wat schuim op zijn lippen. Zijn witte haren dwarrelen op de grond en worden meegevoerd door de wind die door het openstaande raam haar spel speelt in de kleine ruimte.
Er komt een blos op zijn wangen. We zien voor onze ogen iets wat we niet voor mogelijk hebben gehouden. Iets waarvan we geleerd hebben dat het niet kan. Op zijn hoofd, daar waar de lange grijze haren zich eerst bevonden, is nu een donkerbruine volle haardos zichtbaar. We zien (dit is fantastisch, waar kan je dat spul kopen?) de rimpels op zijn gelaat wegtrekken en plaats maken voor een jonge en door de zon gebruinde huid. We zien een vage schaduw van een baard op zijn kin verschijnen. We zien zijn bortskas uitzetten. Even doen we onze ogen dicht omdat dit alles maar moeilijk te bevatten is. En als we ze weer open doen, zien we een man op de stoel zitten die in de kracht van zijn leven is. We zien de jonge man zijn bruine, heldere, wijze ogen openen en we zien hoe er een tevreden lachje om zijn lippen speelt.

Mel, staat op. Haalt een elastiekje uit een van de zakken van zijn Italiaanse maatpak en knoopt zijn lange golvende bruine haar in een staart. Hij pakt met een soepel gebaar het koffertje, slaat de ketting die er aan bevestigt is rond zijn pols en verlaat het pand. We zullen ongetwijfeld nog van hem horen, maar niet nu.
Want nu....