Heb jij de sleutel?

“Hebbes!!!” Roept Koraal uit terwijl ze de vinger weggrist.
“Zijn graf?”Vraagtekens dwarrelen rond het hoofd van Pein. “Hoe kan dat nou?”
Koraal maakt ondertussen van haar nine inch stiletto heels een kruis om de geesten op afstand te houden.
“Snap ik ook niet.” zegt ze terwijl ze de afgebroken hakken aan elkaar bindt met één van haar supersterke multifunctionele haren. “Als ie een graf heeft, hoe kan hij dan een bericht sturen?”
“Het zal verdomme wel weer code zijn voor iets!”foetert Pein terwijl hij nog wat geesten als muggen om zijn hoofd wegslaat en enkele enorme, harige spinnen met een knarsend geluid fijntrapt met zijn niettebetalebnzoduur design schoenen.
“Het ding moet in ieder geval de arena uit.... En pas op met die spinnen want er komt een soort zuur uit en dat bederft het leer van je schoenen.” Koraal houdt nu het zojuist vervaardigde kruis voor hen uit en probeert zich te herinneren wat ze in spookfilms altijd zeggen als ze geesten uit willen drijven of iets dergelijks. Gaat heen! Of nee... In de naam van Christus, Jezus....! Fuck, hoe ging het ook alweer verder. Of wacht even... Gaat uit gij satan, het licht verdrijft de duisternis! Nee....nee dat was het ook niet. Verdomme, wat was het nou..
“ROT OP! ROT OP! ROT OP! ROT OP! ROT OP!” Schreeuwt ze dan maar.
Even is het stil en kunnen ze hun gesprek vervolgen.
“Graf.... Misschien moeten we graven?”
“Ja zeg....” Pein heeft helemaal geen zin in graven, dat straalt er van af.
“Wat was de volgende stap ook al weer...?”
“Ha ha uw boze oog gesloten. De bol in het midden.”
Koraal kijkt om zich heen.
“Oké kom op!” ze pakt de bol uit haar zak “Ogen dicht en keihard lachen....”
“Het was toch een formule uit de kwamtumfysica???”sputtert Pein.
“Hm? Oh ja. Ja dat klopt met lachen verander je middels subtiele vibratie niveaus de moleculaire samenstelling van ieder tijd/ruimte vacuüm.”Geniaalt Koraal en vervolgt:
“Kom op! Ogen dicht, keihard lachen en met die bal tussen ons in naar het midden.”
Het is altijd beter dan graven dus vooruit dan maar, daar gaan ze..
Met gesloten ogen, hand in hand met de bol ertussen, keihard lachend naar de middenstip. Het middelvliedende punt zogezegd want ze vlieden naar het midden.
“Hahahahahah hahah ahaha hahahaha hahaha hahaha hahaha haha hahahahaaaaaaaaa hahahaa.”
Als je maar eenmaal doet alsof je lacht komt de rest meestal vanzelf wel.
“Hahahaha ha ha ha ha hahahahaha haaaaa hahahaha ha ha ha”
Daar gaan ze. Kijk ze eens gaan.

Floep!

De geesten zijn verdwenen, de arena is verdwenen, het middelpunt is verdwenen, de bol is verdwenen.
Ze staan in een zacht verlichte ruimte voor een deur. Naast de deur zit een gleuf met de woorden ‘Graf’ erboven. Dat is namelijk ook Cyrillisch voor 'identificatie'. Pein stopt de vinger van Merlijn in de gleuf.
Bliep
Een lichtje boven de deur gaat branden.
Insert key
Staat er op het display
“Sleutel??? Heb jij de sleutel nog?”
“jajajaja absoluut!” Antwoord Pein en begint in zijn zakken te graaien. Pakje kauwgum, tissues, munitie, paperclip, mes, 4 vuurwapens, croissantje, speerpunten, pen,.... Koraal helpt natuurlijk meteen mee. Vooral zijn voorste broekzakken worden heel erg grondig door haar onderzocht. Dan gaat ze tegen hem aanstaan en duwt hem ietsje naar achteren zodat hij met zijn rug tegen de deur staat. Vervolgens begint ze met haar tong zijn mond te onderzoeken op de aanwezigheid van de sleutel. Men dient immers grondig te zijn met zoiets. Pein vergewist zich er ook van dat de sleutel niet in de mond van Koraal zit. Dat duurt nog even want hij wil echt zeker zijn van de zaak. Koraal voelt voor de zekerheid ook maar even of de sleutel in de shorts van Pein zit. Je weet immers nooit waar mensen dingen zoal bewaren en het is van het grootste belang dat ze de sleutel vinden. Zo denkt Pein er ook over. Had ie de sleutel niet in haar BH gestopt? Even voelen. Hmmm. Even kijken ook maar, voor de zekerheid. En proeven. Proeven? Jazeker, als de sleutel daar gezeten heeft, dan proef je dat. Het laat een licht metalige smaak na hè. En als je weet waar de sleutel gezeten heeft, kun je ook makkelijker nagaan waar je hem gelaten hebt.
Moet jullie ook alles uitleggen ook hè!
Hun kleding zit een beetje in de weg. Dat moet dus uit. Anders kan je niet goed zoeken.
Ze gooien alles op de grond. Inclusief zichzelf.
“Pein?”
“Hmmja?”
“Misschien zit ie in me...euh...”
Pein had ook al aan die mogelijkheid gedacht en laat ie nou net iets hebben wat heel fijn past in Koraals...euh... Dat komt dus goed uit. Maar eerst even proeven.

“hmm zou best kunnen.” Zegt Pein vervolgens. “Ik sluit het niet uit.”
“Ahh hm-m.” zegt Koraal instemmend.
En Pein wijdt zich vervolgens dan ook aan het diepte onderzoek.
“hmmm kreunkreun....hier.....ik geloof niet...” Constateert Pein.
“Misschien iets dieper?”
“Jaaaa-aaah-aaaah shshshshshsh oewww hmmmm.” Laat Pein nu weten.
“Daar ja aaah oh oh oh aaaaahhhh.” Antwoord Koraal.
De dialoog wordt iets moeilijker te verstaan. Maar de lezer mag er op vertrouwen dat Pein en Koraal niets aan het toeval overlaten als het er om gaat de sleutel te vinden.
Na geruime tijd elkaar zeer grondig onderzocht te hebben, moeten ze concluderen dat de sleutel niet is waar ze gedacht hadden dat ie was. Kleine tegenslag misschien maar zoiets is menselijk.




“Wat nu zonder de sleutel? “ Ze paffen een dodelijke olifant en voelen voor de zekerheid nog een beetje hier en daar.
Tenslotte staan ze op en trekken hun kleren weer aan.

Klink keling Kling

De sleutel valt er uit.

“Aha! Hij zat in het sleutel compartiment van de binnenzak van mijn jas!”
Wie had dat gedacht. Daar kom je niet op, op zoiets. Dat moet de lezer ook toegeven.

Ze openen de deur.
“Dat begint er op te lijken!”
Zeggen ze tegelijk.
In een aangename en van alle gemakken voorziene zitkamer, staat een computer met een enorm beeldscherm.
“Downloading Game”
Is er op het scherm te lezen.
Koraal loopt naar de ijskast en haalt er een fles Vodka uit....